Kırık Bir Kalemle Yazılmış Hayat

Kader midir yazgıyı çizen, yoksa hayat kitabına dokunan elimizdeki kalem mi?

F. Bahar İpek

İnsan, vicdanın uçurumlarında büyümeye çalışırken, toprağın derinlikleriyle yoğrulmuş bir ruhla sendeleyip durur. Dünya dediğimiz bu büyük mahpushanede, acaba ruhun zincirleri kırılabilir mi?

Seraplara yaklaşırken, gerçeklikle yanılsama arasında sıkışıp kalır insan. Bilinmezlik üçgeninde var olmaya çalışan yeni bir “ben” yaratır kendine. Ve bir gün fark edersin ki, sen olmayan bir “sen” kurmuşsun içinde. Bir köşede, kümülüs bulutları gibi birikmiş duygular… Bir kıyıya sıkıştırılmış, her an boşalmak için pusuda bekleyen… Tıpkı gözyaşları gibi. Her gözyaşı dışa akmaz; kimi acılar içeride yaşanır. Dışarıdan bakıldığında sükûnetle süzülen bir manzara vardır belki, ama içeride selleri doğuracak sağanaklar kopuyordur.

İnsan büyüdükçe aslında kendini değil, onu büyütenleri büyüttüğünü anlar. “Sen” aynasında hapsolmuş birçok “sen” görürsün. Her dokunuş, zamanla bir “ah” olur avuçlarında. Peki, ne yapmalı? Bu aynada kendini görmeye çalışıp, sonra büyük bir kırık parçanın içinde tüm “seni” kabullenmeye mi razı gelmeli? Yoksa seni var edenin izinden gidip, onun gibi görünmeye çabalarken sağanak altında paramparça olmuş bir ruhla mı yaşamalı?

Ben, o kocaman kırık parçada kendimi görmek isterdim. Bizi var edenlerin sıkışmış ruhlarından nasıl bir “ben” doğurduğumu hatırlayarak… Ve yalnızca kendime hesap verebileceğim bir ben yaratmak isterdim.

Varsın elimde kırık bir kalem, dilimde eksik cümleler olsun…

Yine de var edeyim kendimi.

Bir gün seninle tamamlanacak, eksiksiz bir hikâye yazmak için.